“รุ่งวิทย์”เป็นเพื่อนสนิทผมสมัยมัธยมปลาย
เรามีช่วงเวลาคลุกคลีกันแค่สามปีเท่านั้น แต่เป็นช่วงเวลาที่ดีมากช่วงหนึ่งในชีวิตผม
ผมเป็นเด็กมัธยมคนหนึ่งที่ฝันมาตลอดว่าอยากเป็นศิลปิน,อยากออกเทป จนวันหนึ่งผมได้มาทำวงพอส ได้ทำอะไรอีกหลายอย่างหลังจากนั้น หลายคนคงรู้แล้ว ถึงแม้ว่าวงพอส จะไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไรมากมาย แต่สำหรับเด็กมัธยมคนหนึ่ง นี่คือมาไกลมากๆแล้ว
ผมกับรุ่งวิทย์ เราเคยทำวงดนตรีด้วยกัน มีชีวิตมัธยมในยุคต้น’90 หัวหกก้นขวิดด้วยกันมา “ฝากฝันวงเราด้วยนะ”เป็นคำพูดที่รุ่งวิทย์มักพูดกับผมเสมอ
ทุกวันสมัยนั้นตอนเช้าก่อนเข้าเรียน ผมจะมีที่นั่งประจำใต้ตึกเรียน เป็นบันไดเตี้ยๆข้างเวที ผมมักนั่งทอดสายตา คิดฝันไปไกลถึงอนาคตเกี่ยวกับดนตรีของผม รุ่งวิทย์ ก็อยู่ด้วยกัน คิดฝันไปด้วยกัน
ทุกวันตอนนี้ ผมได้ทำสิ่งที่ฝันไว้ไปหมดแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรมากมาย แต่ผมก็เคยได้ไปมาแล้ว เมื่อชีวิตหมดฝัน ผมมักกลับไปนั่งที่เดิมในวันของปัจจุบัน เผื่อที่นอในวันนี้จะกลับไปมีฝันเหมือนนอในวันนั้นได้บ้าง
เมื่อกลับไปถึง ผมก็นึกถึง”รุ่งวิทย์”…
ผมเลยกลับมาเขียนย้อนอดีตถึงเรื่องในวันวาน ก่อนจะมาเป็น นอ วงพอส
ในเรื่อง เป็นชีวิตเด็กมัธยมปลายช่วงปี 2532-2534 กับกลุ่มเพื่อนฝูงในบรรยากาศยุคต้น’90 เพื่อนทุกคนที่กล่าวถึงมีตัวตนอยู่จริง บางคนยังไปมาหาสู่กันจนทุกวันนี้
กลับมามองในปัจจุบัน ผมต้องเจอเด็กๆมากมาย อยากบอกพวกเค้าเหล่านั้นว่า
“หลายครั้งที่ฉันอยากย้อนกลับไปวันที่ฉันเท่าเธอมากเลยนะ มันมีครั้งเดียวนะ ทำมันให้ดี จำมันให้ดี มันจะไม่ย้อนกลับมาอีกแล้ว คนเราต้องเดินต่อไป”
“เกือบจะ…”
“ถ้าเกิดว่า…”
“รู้อย่างนี้…”
มันคือเรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริง
คิดถึงเพื่อนเสมอ
ฝากติดตาม”รุ่งวิทย์…ในความทรงจำ”ด้วยนะครับ
อ่านได้แล้วนะครับ ตามลิงค์ด้านล่างนี้
https://bit.ly/2y1WaBA
