อยู่กันไปเรื่อย ๆ เดียวก็รักกันไปเองแหละ
ถ้าดูละคร ถ้าพอเข้าใจคำว่าคลุมถุงชน แต่ถ้าในชีวิตการทำงานล่ะ คิดว่าอยู่ไปเรื่อย ๆ เราจะรักงานที่เราทำได้มั้ย
แล้วต้องนานแค่ไหน ถึงจะรักแล้วถ้าต้องนานขนาดนั้น นั่นเรียกว่ารัก หรือว่ายอมแพ้
อูยยยยยยยยย
แน่ะ วัยรุ่นใจร้อนรีบตอบว่ายอมแพ้เลยะล่ะสิ
จะบอกว่ารักแท้แบบนี้ก็มีอยู่จริงนา ผมนี่แหละเป็นตัวอย่างได้
จริง ๆ แล้วผมอยากเรียนนิเทศ เพราะอยากทำหนัง อยากเป็นผู้กำกับ แต่ได้เรียนเศรษฐศาสตร์ ตอนก่อนไปเรียนชอบมั้ย เรียกว่าไม่รู้จักเลยดีกว่า หนังสือพิมพ์คิดจะอ่านหน้าเศรษฐกิจมั่งมั้ย ไม่เลย นู่น เปิดไปดูโปรแกรมหนัง ข่าวหนังก่อนเลย
แต่ตอนไปเรียน เออ เศรษฐศาสตร์ก็สนุกดีแฮะ กราฟยิ่งเยอะยิ่งสนุก ยิ่งมีเส้นพันกันไปมา ต้องตีลังกาดูกราฟ โอ๊ย ยิ่งสนุก อธิบายกราฟทีเหมือนเขียนบทหนัง เพราะทุกเส้นมีความเชื่อมโยงกันหมด อธิบายจบก็เหมือนหนังจบ ฟินเหมือนกัน
แต่มาทำงาน HR 55555 ที่เพื่อนหลายคนมองว่า เฮ้ย HR นี่มันงานเบ๊เลยนะ มันใช่เหรอวะ
แรก ๆ ก็คิดงั้นครับ แต่อยู่ไปอยู่มา เคยคิดจะแว้บไปเป็น Fund Manager อยู่ช่วงนึงด้วยซ้ำ ไปลงเรียนจริงจังเพื่อสอบ CISA CFA เพื่อที่จะเปลี่ยนสายไปทางนั้นแทน แต่ผมนึกภาพตัวเองไม่ออกจริง ๆ นะว่าหน้าตาผมตอนเป็น Fund Manager จะออกมาแนวไหน แต่ผมนึกภาพผมตอนเป็น HR ได้ชัดกว่าเยอะเลย
จะทำงานที่เรารัก หรือจะรักงานที่เราทำ แบบไหนจะง่ายกว่ากัน
คำถามแรกที่สำคัญคือ รู้หรือยังว่างานที่เรารักคืออะไร
สมมติว่ารู้แล้ว
คำถามที่ตามมาก็คือ งานที่เรารักเนี่ย เราเก่งแค่ไหน เก่งกว่าคนอื่นหรือเปล่า
คำถามที่สำคัญอีกอย่างนึงก็คือ เราอายุเท่าไหร่แล้ว
ไม่ได้บอกว่าอายุมากอายุน้อย แล้วจะไปทำตามฝันไม่ได้นะ แต่สิ่งที่อยากให้คิดให้ดี ๆ คือ ต้นทุนในสิ่งที่เราอยากทำมีแค่ไหน มีมากหรือมีน้อยกว่าคนอื่น เพราะงานที่เราอยากทำ ไม่ได้หมายความว่ามีแค่เราคนเดียวที่ฝัน คนอื่นก็มีเหมือนกัน
แล้วต้นทุนความถนัดที่เราสะสมมาล่ะ เราจะจัดการมันยังไงต่อไปดี
ถึงใคร ๆ จะบอกว่าความสุขที่สุดในโลกการทำงานคือการได้ทำงานที่เรารัก แต่การจะรักงานที่เราทำ ถึงมันจะไม่ได้มีความสุขที่สุดในโลก
แต่มันก็ความสุขเหมือนกันนี่นา จริงมั้ย
#HRTheNextGen
#มนุษย์เงินเดือน #HR2020
